Dannbömeken, Dannbömeken
dat stünn dor deep in ’t Holt,
dor achter mank de groten Böm,
bet dat sien Enn de Sommer nehm
un bet de Winter wedder keem,
so rusig un so kolt.

Dat was Hilligåbend, was Kinnjees.
De Storm, de huult so dull; –
gråd as sonn hungrig Wulf so bös,
so iewrig fohrt he dörch Schnees,
as ob he Muurd un Dotschlach blös
un allens fräten wull.

De groten Böm, de schüddten sik –
dat güng dörch Bork un Bast.
Dunn säd de alleröllst oll Eek
to ehr neechst Nåberbom, de Bök:
»Du sühst denn rein so klamm un bleek,
as ob du basten sast!