de gor to giern, wo giern nich! helpen ded,
un den an sien warm Hart so deep dat geiht,
dat he dat mücht un doch nich helpen kann.

De Kronen trecken hoch dor œwer ’n See.
un wat dor schricht, dat is de Kron ehr Rop.
Sühst du? Dor trecken se fuurt in Reech un Glied,
as Mannschaft hen, de Order krägen hett
un de nu afmarschiert ut dat oll Quartier
vörwarts de brede Landstråt lustig lang;
se weet’ dat woll, ehr Disch is wedder deckt
un vull un rieklich deckt, wohen se gåhn.
Is ’t ok een got Stück Wäächs, dat vör ehr licht,
un möt dor männigeen an glöben ok, –
wat se torüch hier låten, is bitterbös,
dat wier för se so hart un schlimm un leech,
as för de Armot is de düer Tiet,
sonn Not, as Sük un Hunger för uns Minschen,
sonn Not, as sacht de Krieg uns oft all bröcht,
de, wat de Fräden spoort hett, rooft un frett.

De Kronen trecken hoch dor œwer ’n See. -
wi håk’ un plögen, mäuhn un extern uns
vör Dau un Dach bet in de dåkig Nacht;
wi perrn un lopen, rönnen, triezen, schuben,
|de een den annern stöten wi, wän tauierst
ankåmen deit, man wi weet’ sülfst nich, wo?
Wier ok uns Harfst un Winter lang all dor,
wi don, as keem de Aust uns all noch mål,
as künn wi nooch nich af dor all von kriegen.