Denn führt de Post dor lang de Stråt,
dor achter bi den See;
denn måkt Schwåger sik paråt,
un dörch dat Holt blåst he.

Dat klingt so söt, so eegen jo
as Sang un Örgel her;
so nipp hüürt denn de Ollsche to,
as blös he man för ehr.

Un wenn toletz dat Huurn verstümmt,
denn kickt se nå de Stiern,
wo een bi een heruter kümmt,
dat süht se gor to giern.

Un wenn een Stirn vunʼn Häben föllt,
denn föllt he ehr in dat Hart;
wiet ward ehr ’t as de ganze Welt,
hell as ’ne Altårkart.