De Ollsch hett nu dat Ollendeel,
lütt Kåmer bi den Buern,
nich œwerschråch, nich œwerväl -
up ’t Johr söss Schäpel Kuurn.

Ehr Mann is dot, ehr Sœhn is dot,
beid ünner eenen Steen;
keen Kindskind ward bi ehr noch grot,
se sitt nu ganz alleen.

Se sitt un spinnt, se spinnt un sitt,
ehr Finger is half låhm;
ehr Fäut dor will ’t nich recht mihr mit,
sei breckt woll ball tosåm’.

Man åbends, wenn dat schummern ward,
denn hinkt se vör ehr Dör,
denn rööcht sik wat, denn rööcht sik dat,
as wür se jung, in ehr.