Dat Farken, dat was meist verklåmt
un tillföt up de Kåb’n;
Schultenmudder is œwerto noch kåm’n
un hett dat flink in ehr Plåt upnåhm’n
un läd dat in de Weech bi ’n Åb’n.

Dor hett se ’t mit ’n Pœhl todeckt
un hett ’n heeten Steen
em tensen Föten hen noch steckt; -
nicks as de Schnut, de rut he reckt,
is von em nu to sehn.

De Stutenollsch keem mit ehr Dracht
un Körf un Schirm dunn gåhn;
se keem in de Dönsdör rin un lacht
un säd: - dat har ik all mien Läf nich dacht, -
noch sonn schön Schlädenbåhn!