Dor würrn se s’ so lustig,
dor müssten s’ eens tüllen,
dor deeden de Oll un
de Ollsche sik beknüllen.

Dat Wäder was rusig,
de Winter was buten;
dat trock dörch de Stänners
un Sålen un Kluten.

»Ach, Våder, wat früst mi!
Herr Je wat dat kolt is!
Dat ʼs leech, wenn een olt is, ’s
un denn dor keen Holt is!«

Nich lang, dor füng ok
de Oll an to stœhnen:
»Ach, Moder, mi schüddn
as koll Feewer de Tähnen.«

»Ach, Våder! Wat nœlst du,
wat helpt dat Besinnen
wenn ener man recht söcht,
de ward woll wat finnen!«

Dunn söchten s’, dunn fünnen sʼ –
ehr Bessen de steeken
se rin nå de Aw’,
un de brennten as böken.