5.
Se seten un hukten
tosåm up twee Hükers
un bünnen to Bessen
Barkriesers un Strükers.

Se legen so dull un so
wiss in de Sälen –
de Schweet schöt ehr druppwies
heraf up ’e Dälen.

»Nu fählt üns man, Moder,
noch fief an twee Stiegen!«
»De will wi woll, Våder,
de will wi woll kriegen!«

»De Bessen, de drääch’ wi
nu morrn nå den Möller;
Brot kriech denn in dat Schapp wi
un Tüffken in ʼn Keller!«