Se hålt ut ’en Pohl sik
een Emmer vull Wåter
un säd to ehr Gören:
»Nu låt dat Gesnater!«

Dor müssten de Jungs all
un Dierns all sik schuben
samst Kåter, Hohn, Schwien, Gos
ut Kåmer un Stuben.

Dunn nehm se dat Wiepen
un füng an to bösten
de Såhl un de Båhl,
Däl, Stänners un Pösten.

Se reef un se schrubbt,
se wischt un se schüert
dat Schapp un den Kätel,
Pott, Schåpens un Büürd.

Toletzt noch dor kreech se
ehr Bessen un fäächt sik
’n, den Disch af twee-, dreemål
un huchelt un hœcht sik:

»Geiht nicks œwer Rennlichkeit!
Dat is mien Läben,
dat kricht mit ’n Titt een,
dat lett sik nich gäben;