dat ded he nich, oll Buller was dor säker,
dat müsst he bäder weeten, dor schlööch em
keen Åder nå, un sonn oll Premi, wän
mach dor giern ran, wenn dat nich nödig deit.
Dunn eens nå Disch – de Rapp, de was meist riep –
har Krischan Buller in sien Armstohl lägen,
luert up ’e Müs dor ’n bäten, as he ’t nennt,
de Been lang utstreckt vör sik up ’n Schämel,
sien Fru ehr sieden Halsdok œwer ’n Kopp –
denn dat was schwöl un de Fleegen steeken –
un dröömt, wat Brockelmann dree Dåler sössteihn
em böd för ’n lütten Schäpel rostocksch Måt
un, wenn teihn Last dat wür, denn een mit anner
dreedusend un dreehunnertdörtig Dåler.
Un dorbi såcht he as ’ne dubbelt Brettsåch,
de vör dree Pier un ’n böken Kammrad geiht;
un dorto schnöf un puust he mankdörch,
as har he in Rappwåter œwernåm’ sik,
blot man von wägen den kaptålen Bott
un toväl Nägenogen dorto äten. –
Dunn rullt dat los up eens. As wenn sonn Schostein
von båben von den bœwelst Bœn dål instört,
so ballert dat, so råstert dat un gnastert.
Up sprüng oll Buller, reef sik mit de Düm
sien beiden Ogen klor un keek ut dat Finster.
Wech was de Drom! Dor stünn dat pickenschwart,
dor günt den See, un steech un steech un schwüll,
as wull un müsst dat œwer ’n See eens rœwer,
gråd up den Rappschlach los. – Oll Buller rut,
sien niegen Hot sett in de Fohrt he up,