Een mach dor nicks mihr hüren von un weeten.
Dat bäten Timothee dat is ok noch buten,
de Vörmahd was ok nich recht wat wussen,
de Wull wier œwer Johr dree Dåler ringer,
un de Afkåt hett een Kaptål em künnigt –
dat schall un möt he to Antoni schaffen,
dat kost nu ok all wedder nie Negozen!
Un licht sonn ganze Last up een Por Schullern,
denn kricht een sacht dat mit sonn Ungedur,
denn ward een sacht ’n bäten kettelhorig,
ik glöf, denn künn bi männigeen dat vörkåmen,
de ’t süss ok gråd nich mit ’n Düwel höllt –
wenn dat denn gråd so dråpen müsst un künn sik,
wat de leef Gott em up ’e Stråt begegent
un noch so orrig ok de Tiet em böd, –
hei beet dat Schöndank driest mank ’e Tähn intwei,
kreech dat ok de Paster achterher to weeten
un nehm em dorför schnurrig in de Bicht.
ji weet jo, wo dat Nåber Bullern güng,
oll Krischan Buller – jo, läf he noch! –
den ollen Buller meen ’k vun Höhen-Hagen –,
de har ’n gor to schönen Rappschlach buten,
een wohre Pracht un Ståt was ’t antosehn,
de stünn so dicht, künn Hås un Windhund drägen,
un Måd un Ämel har em nicks nich dån.
för dusend Dåler schlööch hei em nich wech,
man blot dat een, he har em nich versäkert–
wat schüll he ok! Sien Geld so wech to schmieten!
Siet dörtig Johr was dor keen Hågel wäst,
de See, de leet keen Hågel nich herœwer,