rund üm ’en Kopp ’n Kimmeldok sik ümdan
un leech dor båben in ’n tweschleeprig Bedd
un har sik dor bet œwer ’n Hals inwickelt
un müch von nicks un heel un gor nicks weten.
Denn eens denn rööcht sik |båben dor de Dåk
un rullt sik rüm un dreiht un warwelt sik,
as ob de krank Sünn sik eens rümmer schmeet,
dat mit de Hitt kreech un wull blot sik stangeln.
Dat is de Wind, de wull woll, man hei kann nich,
de kümmt so schwack noch ümmer ut Südwest:
Wenn he mål tostött, is dat |gråd, as wenn
sonn lütten Jung in sonn Sössschäpelssack,
den s’ œwer dat Schleet in ’t Backhus uphängt hemm´,
un Moder waschen leet, herin eens puust.
Een kann nich sehn een Vittel Wägs vör sik,
un wenn een middachs båben up ’en Barch,
rundüm frie Rüm un åpen Feld, ok stünn.
De Hoff, dat Dörp, de Landstråt is een Pütt,
de Wischen bi de Mœhl sünd all all blank,
bet an ehr Buurd de Gråbens all all vull
un kœn’n so flink dat Wåter fuurt nich schaffen,
as dat von båben kümmt. Nee, dat is to trurig!
Dor is so väl to don, dat Enn is wech,
dat Füer brennt een hell up allt eihn Någels,
un sülfst dat Messführen, dat will nu nich mihr.
Twee Föder stäken fast all in ’n Lehm
bi ’n Botterbarch, wo de Wennacker licht;
de Pier, de damp un sehn so blankig ut,
as wieren s’ heel un gor mit Trån afräwen;
de Knechts, de hemm ehr Fodersäck ümdån