Nich wohr – dat ’s ok gor to verdreetlich, is ’t nich?
Vörut för allens, wat ’ne Wirtschaft hett,
de nu drööch Wäder gråd so nödig bruukt,
as Wind ’ne Mœhl un as een Schipp dat Wåder –
wenn sacht un flink denn Drupp an Druppen dålföllt,
so dicht tohop, as wier’n s’ in Garwen bunnen.
Schwart is de Luft, un dat ’s een mächtig Schuer,
wat een mit Fug Landrägen heeten dörft;
dat höllt dree Dåch un Nächt in eenschen an,
de Kurrpietsch in de Buddel rönnt as dull,
de Poch in ’t Glas, de will afslut nich stiegen,
un ’t oll dumm Wäderglas, dat föllt noch ümmer –
nich wohr, dat ’s ok gor to verdreetlich, is ’t nich?
Vörut för allens, wat sonn Wirtschaft hett.
Een Ogenblick lett sacht de Sünn sik sehn,
man witt un matt süht s’ ut as Melk, de keest is,
as wier s’ elennig krank un har kolt Fewer,