in ’n Rullstohl un in Decken vör sien Dör.
Hür! Wo he schellt un schimpt un dunnerwädert
un fluucht, bet in den bittern Dod verdreetlich –
un Gotts Wuurt kann doch man alleen em helpen.
De Kopp is hoch all ut ’e Hor em wussen,
so pollsur un pofiestig süht he ut,
gråd as sonn spåkig un rotolmig Dann,
an de de Mieren rup un rünner krupen.
De Junker hett ok Gall un Spatt un Schiebel,
un, wenn he geiht, stütt he sik up sien Krückstock
un schmitt linksiet un rechtsiet sien oll Been,
as de Urhingst deit mit’n Håhnentritt.
He hett sien Leed alleen sik all anrööcht;
keen groff oll heeden Schört was vör em säker,
dags was he Oss un – na, wo Gott hett stråft,
wän wull dor grot wat seggen noch un richten!