De Dåk, de dampt dor ünnen up ’e Wisch,
gråd as sonn heet un vull Grüttschöttel deit,
de up ’en Disch Lüdkœksch drågen ded
to Nachtkost för de Knechts un Dierns un all,
wat süss een Recht noch an ’e Lüdstuf hett.
De Sünn geiht nu to Rüst kort achter ’n Woold,
hängt hell un blank dor, as ’n güllen Appel
an sonn Kinnjesbom deit, wenn Klingklås kümmt,
ut düüster Kåmer in de hellicht Döns
de Gören röppt to ’n blanken Dannenbom
mit Fibel, Klapperknarr un Honnigkoken,
Kuckuck, Nœtknacker, Popp un Hampeljochen.
Sonn Fieråbend is sonn Oort Kinnjees,
för wän em recht nimmt; un wenn all de Stiern
dor båben rutkåm’, een bi een, un blänkern,
denn is dat gråd so as sonn Dannenbom
mit Gold un Sülwer, Wassstock, güllen Äppels