Du büst denn rein so geestlichblass (wie Hefe), Jung,
so leeg un so älenn,
as wier dien Kopp ’ne MöllerpungMehlsack,
as Goosdreck an ’t witt Enn.

As wenn dat Brot nich satt du kreechst,
so peewrigkränklich büst un küm;
as wenn nich drööch un natt du kreechst
un wusst noch ganz ut ’n Liem.

Dien Witt in ’t Ooch is quittengäl,
dien Mul as ’ne KreekKrekelpflaume, Schlehenpflaume so blåch;
du warst so drööch as ’n Bessenstäl
un wierst doch süs so tåch.

Du schnüffst un quüüchst, as harst ’n Kropp,
as œwergorenübergegorene GeestHefe –
wat büst för ’n ollen Quesenkopp,
dat du sonn Grappen hest!