Dål ut de Dåk de Månd dor kickt,
As ’ne Diern över ’n Tuun, de sik grient,
Ehr Hochtietslinnen up ’e BleekBleiche hett pricktfestgepflockt
Un er Hemmen tweeltgeklammert up ’e Lien.

Dat Dörp liggt still up de witte PlonEbene,
As Farken in ’t KrümmstrohKrummstroh, kurzes Stroh,
Un ded dor kreihen nich en Håhn,
Denn wüsst keen Minsch dat jo.

Un güng dor nich noch rund ’n Lücht,
Bi ’t Veehhus lang de Dämm, -
Hadd FådenholtKlafterholz, Brennholz de Hoff mi dücht,
Un de Kåtens utrood’t ausgerodeten Stämm.