Ne, wat ’ne Pracht, ’ne roare Pracht
Hier baben vun de Hoeg!
Dat is, as wenn ’ne Brut sick lacht,
De groen Sat in er Hochtitsdracht
Vun Sammt un Sir doa leg.

So wit dat Og reckt, Feld an Feld,
Hier Rapp, doa Weit un Gast!
Wu sick dat regt un roegt un stellt
Un Kopp an Kopp tosamen höllt
In Schepel, Drömt un Last!

De Rogg so blag; dat dampt un stiggt
Un stiwt sick in sin Bleut;
Dat reckt un winnt sick ’rut un flüggt,
As ob dat dusend Flaegel kriggt
Un ut sin Schott sick dreigt.