Dat is so still hir achte,
As wir ’ne Kirch dat Holt,
Mit vel wir Bagenfinste
Un Piles, hoch un olt.

Dat is so still nu worren;
De Wold, de steit un swiggt,
As wenn doa vun sin Kanzel
De Preste ’rünne stiggt;

As wenn doa voer ’n Altoar
De Preste steit un singt
Un de Gemen den Segen
Un er den Freren bringt.

Dat is de soete Vagel,
De Nachtigal is dat, -
Dat sleit en so to Harten,
Dat Og dat wad di natt;