Denn fött de Moem di an de Ben
Un hängt sick an di as ’n Sten
Un treckt di inne Grünt;
Wu du ok ampelst, wat du hüppst
Un üm di sleist un stöttst un grippst,
Fast höllt se, fast – bet du vesüppst,
As voer di vel all sünd.

Wen wet, wat denn grar wen dat süt
Un löppt noch flink nog ’ran;
Wen wet, wat, wenn di dat mallürt,
Uens Herrgott wen voerbi doa fürt,
De din Geschricht un Krischen hürt
Un helpen will un kann.

Nast steit din Vare doa un stent,
Nast sitt din More doa un went
Er bloerig, bloerig Tran,
Wat se so wat awlewen moet,
Wat du sonn gallenbitter Led, -
Wu bitterboes, üns Herrgott wet ’t –
Di hest un er andan.