Dannboemeken, Dannboemeken
Dat stünn doa dep in ’t Holt,
Doa achte mank de groten Boem,
Bet dat sin Enn de Somme nem
Un bet de Winte werre kem,
So rusig un so kolt.

Dat was Hilgabend, was Kinnjes.
De Storm de hult so dull; –
Grar as sonn hungrig Wulf so boes,
So iwrig foart he dörch de Schnes’,
As ob he Murd un Dotslag bloes’
Un Allens freten wull.

De groten Boem de schürrten sick –
Dat güng dörch Bork un Bast.
Dunn sär de alleöllst oll Ek
To er negst Nawebom, de Boek:
- Du süst denn rein so klamm un blek,
As ob du basten schast!