De Holtwoar hett ’ne Ek awslan
Bi ’n Ambarg doa an ’n Soll;
Vel hunnet Joar harr de doa stan,
Un dat he s’ sloeg, hett noerig dan,
Se was all holl un boll.

Man mi, mi sleit dat swer an ’t Hart,
Wat nu de Drumm doa liggt.
Ick was so in den Bom venarrt,
Mi wad dat voer de Ogen swart,
Dat is ’ne Tran de stiggt.

Mi is, as ob mi nu wat felt,
As leg min letzt Fründ dot.
As Jung hew ick min Spill doa spelt,
Min irst Pip smoekt un Quäken swelt
Un Tüffken brart to ’t Brot.

Nast droep mi Wendelk bi de Ek,
Wenn ’t an to schummern füng;
Doa was dat Moss so dicht un wek,
Doa set wi dal un kloent un sproek,
Grar as üns Hart üns güng.