De Kronen trecken hoch doa aewe ’n Se.
De Metten flüggt un spinnt de Stoppel in;
So witt is doa dat Feld vun, as wir ’t Rip
Un Frost un Sne. Dat blänket in de Sünn,
Grar as witt Sir deit anne Dodenkron,
De ünne Glas an de Kurpile hängt
Dicht bi de Oergel, wenn de Sünn se dröppt
Dwaß dörch dat Altoafinste Sünndag Morrns.
Krank liggt de Ird doa as ’ne schoen’ jung Fru,
De se to Berr hew bröcht, as er Stunn kem,
Un de ’t Melkfewe aewestan nich kann,
Tosam doaraewe breckt un starben moet
Un selig, still un gottgefällig starwt:
Se wet, er Kind dat aewelewt er doch,
Dat liggt vull Leben in sin Bündeln doa,
As inne warme Weg, in Fack un Timme.