De Wind de sloeg de Stoppel swart
Mit scharpe Hagelswep;
De Wind de sloeg er in er Hart,
Dat de Tran in ’t Og er loep;
De Storm de sloeg mit sin Hagelseiß
To Schann er schoenes Kurn, –
De Storm de ret er de Ros ut dat Hoar
Un let er man den Durn.

So set se in er Kame doa
un went un stent un sär:
- Wat de Anne sproek, is worrn nu woar,
Min Storm de kümmt achteher;
Sin Fust was grow un sin Hoar was gel;
He harr wat en hebben moet, –
En Hart vull Lew, ’ne irlich Sel
Un ’n still un tru Gebloet!