Ründ ümmen Kopp ’n Kimmeldok sick ümdan
Un leg doa baben in ’n twesleprig Berr
Un harr sick doa bet aewe ’n Hals inwickelt
Un mücht vun Nicks un hel un goa Nicks weten.
Denn ens denn roegt sick baben doa de Dak
Un rullt sick ’rüm un dreigt un warwelt sick,
As ob de krank Sünn sick ens ’rümme smet,
Dat mit de Hitt kreg un wull blot sick stangeln.
Dat is de Wind, de wull woll, man he kann nich,
De kümmt so swack noch ümme ut Sürwest:
Wenn he mal tostött, is dat grar, as wenn
Sonn lütten Jung in sonn Sößschepelssack,
Den s’ aewe ’t Slet in ’t Backhus uphängt hew,
Un More waschen let, herin ens pust.
En kann nich sen en Vittel Wegs voer sick,
Un wenn en Middags baben uppen Barg,
Ründüm fri Rüm un apen Feld, ok stünn.
De Hoff, dat Dörp, de Landstrat is en Pütt,
De Wischen bi de Mael sünd all all blank,
Bet an er Burd de Grabens all all vull
Un kaen’ so flink dat Wate furt nich schaffen,
As dat vun baben kümmt. Ne, ’t is to trurig!
Doa is so vel to don, dat Enn is weg,
Dat Für brennt en hell up all tein Nagels,
Un sülst ’t Meßführen dat will nu nich mir.
Twe Foere steken fast all in ’n Lem
Bi ’n Bottebarg, wu de Wennacke liggt;
De Pir de damp un sen so blanking ut,
As wiren s’ hel un goa mit Tran awrewen;
De Knechts de hew er Foresäck ümdan