Dal ute Dak de Mand doa kickt,
As ne Dirn äewen’ Tun, de sick grint,
Er Hochtitslinn uppe Blek hett prickt
Un er Hemm’ twelt uppe Lin.

Dat Dörp liggt still up de witte Plan,
As Farken in’t Krümmstro,
Un der doa kreigen nich en Han,
Denn wüßt ken Minsch dat jo.

Un güng doa nich noch ründ ’ne Lücht
Bi’t Vehus lank de Dämm. -
Harr Farenholt de Hoff mi dücht,
Un de Katens utrart Stämm.