Ne, wat ’ne Pracht, ’ne roare Pracht Hier baben vun de Hoeg! Dat is, as wenn ’ne Brut sick lacht, De groen Sat in er Hochtitsdracht Vun Sammt un Sir doa leg. So wit dat Og reckt, Feld an Feld, Hier Rapp, doa Weit un Gast! Wu sick dat regt un roegt un stellt Un Kopp an Kopp tosamen höllt In Schepel, Drömt un Last! De Rogg so blag; dat dampt un stiggt Un stiwt sick in sin Bleut; Dat reckt un winnt sick ’rut un flüggt, As ob dat dusend Flaegel kriggt Un ut sin Schott sick dreigt.