Ni ken egen Katen, Lurwig, Kriggst du, dat ’s all lang voerbi; Du hest oft doa all na schaten, Aewest drapen hest du ni. Wi paß nich tosamen, Lurwig; Sü, ick bün ’ne forsche Dirn, Un ick hür nich to de framen, Un du magst girn blagen Twirn. Abens stiggst to Krog du, Lurwig; Ore wir dat nich andem? Man an Bir harrst ni nich nog du, Trakeln deist du dat mit Kaem. Kemst an ’t Hus du denn mi, Lurwig, As du oft büst, dick un dun – Sü, denn furtsten güng ick hen di Na den irsten besten Tun; Halt mi doa ’n Staken, Lurwig, Recht sonn tagen Staken her Un sloeg di din ollen Knaken Bottewek un lam un moer; Dat du di nich roegen, Lurwig, Un nich stan un liggen künnst Un torecht di in din Bregen In dre Dag nich werre fünnst!