Nu lappert un lickt he, wu jichtens he kann, An jere verrustet oll Wapen sick an; Nu ritt mit de Junkes un fürt he to Strirʼ, - Man Schaplüs’ de hett he noch ünne sin Sir. To Landdag doa lürrt he nu mit an den Strang, Doch is he nich Klöppel, nich Klock un nich Klang; De Oll was so klok, un de Jung is sonn Ap, – De Vare was Schepe, de Saen is en Schap.