Un wenn nah ’t oll gor Recht dat güng, Wat de oll gor Tit se nennt, Wu dat Amt sick noch de Hexen füng, Denn harr ick lang all brennt. Un kam ick wu en Doer voerbi, Denn schelt mi Olt un Jung; – Mit Sten doa smiten de Goeren na mi Un steken ut de Tung. Hür! wu de Meiges un Binnes schimp’, Wat ick hir Oaren les’, – Un ick hew noch Nümms ken Hoar nich krümmt, Un ick men mit Nümms dat boes! Mi steit dat Hart, min Blot dat früst, Mi graest dat in min Sel, As ob ’k mi sülst vefluchen müßt, As harr ’k an Gott ken Del. Ick wet, dat moet wu schreben stan, Vun ’ne Witfru wad ’t vetellt, De is ok Oaren sammeln gan Up sonn grot Weitenfeld; Dunn is de Herr vun ’t Feld doa kam, De seg er an er Not, De hett se in sin Hus upnam – Un dunn würr Allens got.