Doa hett sick wen de Knaken, As ut dat Fack he schoet, To Matsch un Maus tebraken – He broek sick beir sin Foet; Doch wet he sick to faten: Dat ick nich furtst dat Knick Mi uppe Ster awschaten, Dat is en woares Glück! - Noch En de harr ’n Jungen, De stoel un schulenloep; De wir in ’t Wate sprungen Bi ’t Swemmen un vesóep. De Oll is ganz bidrapen, Doch fött he sick un röppt: - Je, wir he nich vesapen, Se harr’n em sacht noch köppt! -