De En frigt sick ’n Draken, Sonn daemlich Schuchtel ’ran, De nich mal Grütt kann kaken, Ken Ko nich melken kann; Er Ketels stött s’ un Schapens, Er Pött smitt se intwei, Vebrennt er isen Grapens Un frett un drinkt foer drei; Mein Jes, wat ’s dat foer ’n Bullern! Mein Gott ne ja, wat ’n Wiw! Er Oll de treckt sin Schullern Un höllt sin Uren stiw; He löppt in ’n Acke ’rümme: - Ne, ick vedroeg dat slicht – Dat troest mi man noch ümme, Dat se ken Kinner kriggt! - Den Annen sin lett doepen, All Joar sit elben Joar, – Dat is jo tüm Vesoepen, Tüm Telgen is ’t, nich woar? He aewest sär bi ’t Egen To sin Feldnawe: - Fründ, Dat ’s noch ’n Glück vun wegen, Dat dat ken Twäschens sünd! -