He hett vullup, he hett vullsatt; Wat hett he nich un wat harr he nich hatt! He matt – he matt, bet ’ne Last dat wad, Sin Sten is rug, un sin Sten is glatt, – ’N Schepel dree Matt! ’n Schepel dree Matt! Un Mölles giwt dat vun allehand Oart; Un wen sick doa nich voer woart – voer woart, Kriggt aewe sin hel Gesicht ’n Boart. Doa ’s ümme ’n Flaegel un ümme ’n Rad Un Wind un Wate in Land un Stadt, Un wen sin Og nich harr apen hatt, Den nem’ se all sinen Rom vun de Satt, - Denn de Katt is ok an Swanz ’ne Katt; De wad vun sonn Mölle denn matt – denn matt, ’N Schepel en Virt, ’n Schepel twe Virt, ’N Schepel dre Virt, bet he kiken lirt. -