Du büst denn rein so gestlich, Jung, So leg un so elenn, As wir din Kopp ’ne Möllepung, As Gosdreck an ’t witt Enn. As wenn dat Brod nich satt du kregst, So pewrig büst un küm; As wenn nich droeg un natt du kregst Un wußt noch ganz ut ’n Lim. Din Witt in ’t Og is quittengel, Din Mul as ’ne Krek so blag; Du wast so droeg as ’n Bessenstel Un wirst doch süß so tag. Du schnüwst un kwüchst, as harrst ’n Kropp, As aewegoren Gest, – Wat büst foer ’n ollen Kwesenkopp, Dat du sonn Grappen hest!