Schreibung:
Erstdruck (1859) 〉〉 Erstdruck mit Übersetzung 〉〉 Orthographie Herrmann-Winter
John Brinckman
L’envoy
südwest de Häben glimmt!
Dat lücht un leit un dunnert dor,
wenn dat man up nich kümmt!
Dor is Hågel in von eegen Oort,
de is blåch un schwer as Blie,–
un wenn dat so neech herannerfohrt,
denn kümmt dat up, ihr een sik wohrt,
denn treckt ’t nich mihr vörbi.
Hell klingt dat von dor ünnen her
as Trummel un Trumpet
un drœnt, gråd as Kanonen schwer,
as Büss un as Muskeet.
Na, man nich bang! Wat kümmt, dat gellt!
Üns oll Land Mäkelborch
geiht mit di, Landsmann, ok in dat Feld
un hett to rechte Tiet sik stellt
un schleit mit Gott sik dörch.
in Rostock vör de Breede Stråt,
dor steiht ’n hogen Steen,
un up den Steen steiht een Soldåt,
un den kennt jedwereen;
de was echt Mäkelborger Blot,
un de verstünn Kråm,
de hülp uns eens ut all uns Not,
dat is ewig schåd, dat de is dot,
un Blücher is sien Nåm.
De har sik Anno dörteihn liehrt,
as gråd sonn Wäder wier,
een Wuurt, dat is dusend Dåler wiert,
nee, mihr as Geld, väl mihr!
dat Wuurt, dat dunn he språken hett,
dreef ball dat Wäder fuurt, –
een Hundsfott, wän dat je vergett
un wän sik dor nich up verlett,
un Flutschen heet dat Wuurt!
Denn schenkt de leef Gott sacht noch mål
dat, wat uns nödig deit,
sonn rechten echten Generål,
de ok sien Kråm versteiht.
Denn schnallen wi uns den Såbel an
un ströp’ uns up de Brok,
all wat de Plemp man bören kann,
un kœn’ wi denn noch flutschen man,
na, je denn flutscht dat ok! -