Schreibung:
Erstdruck (1859) 〉〉 Erstdruck mit Übersetzung 〉〉 Orthographie Herrmann-Winter
John Brinckman
Olljohrsabend
up twölf all wedder hen,
un is he dat, is dat Olljohr dot,
jung ward dat Niejohr denn.
Wän weet, wat dor all vör een licht,
ihr dat wedder geiht to Enn;
wo got dat mit een ward, wo schlicht, –
wän har vörut dat kennt!
Dat heet, wän mit sien eegen Tehn,
sien Schlarp koppœwer schmitt
Schlach twölf, de kann dat|sehn,
wo lang dat Hus em litt.
Un wenn sin Schoh wiest ut ’e Dören,
rut möt he tokåmen Johr;
un wenn sien Hacken licht nå vörn,
blifft se för dat ierst noch dor.
Dat heet, wän an sonn Teeken glööft,
wat de sien Teeken kricht.
Een nielich Fråch is sacht verlööft,
wenn ’t achterher ok drücht.
Dor secht de Klock all an ... Herr je!
flink af de linke Schoh!
De kümmt von dat Hart – nu schleit dat! Een – twee –
dree ... flink! Nu schmiet ik to|!
Nu kiek! Wat is mi dat? Nu bün
so klok ik as sonn Klås!
De Schoh, de wiest nich rut nich rin,
licht bi den Süll verdwass.
na, kumm dat as dat kåmen sall,
kumm glatt dat, kumm dat krus, –
na, Gott sien Sägen œwerall
in Döns, Schün, Kåmer, Kåben un Stall
för di, oll Schultenhus!