Ehr son Reis’ losgung, gev dat vȩl to flüstern, bet Vader sin Ja seggt harr, un de sorgsame Moder schick herum na en sȩkern Begleiter vær den Jung. De funn sik jümmer, weer awer verscheden na de Dag’. Sünndags weert de Schoster Harders, de eenmal inne Wȩk de Brev vunne Post, wenn da wülk weern na Tellingstȩd drog, un de Sekreten, as he sä, vun de Landvægdi na de Kaspelvægdi.

He dȩ dat mehr sik dat Fett aftolopen, wat he sik inne Wȩk bi de Schosterie ansȩten harr, as vær de Schillings, de dat darvær lohn. Mit em gung dat ganz fröh morgens mit Daggraun los, un he sä den ganzen Weg fast keen Wort.

Inne Wȩk weer’t de Stutenbäcker Krebs, de Franz- un Wittbrot to Lann broch, wat de Burn damals selten sülbn backen. He weer en ganzen lütten vergnögten Mann, an jeder Sit mit en groten Korf an en Drach, wo dat angenȩhm herut na Eiermaan un Krintenstuten rük, un en lütten Pipenstummel inn Mund, worin bi jede Raustȩd Für makt warrn muß. De kleene Mann sprok jümmer los, so vȩl de groten Körf un de lütte Pip dat toleten, dat gung ahn aftoriten as en Strom inn Bȩk, de hin un hȩr æwer en Steen mutt un jedesmal en lüttje Well opsmitt un denn wider platschert. Wo he recht Athen hal, säh he langsam „un do" as ton Teken, dat he nich to Enn weer, dat man em nich ünnerbrȩken schull, un dat’t glik wider gan war.

He vertell æwrigens nix anners as sin egen Lebensgeschichte, mi un vellicht Jedereen, de mal mit em wanner, wo he vȩl twischen in bi to lachen harr, un mi keem se ok heel vergnögt vær.

Mi düch ok, en vergnögter Lȩben war ni mögli sin, as so inne Morgensünn op Tellingstȩd to mit frische Stuten to lopen. Ik harr mi darto hȩr gȩben kunnt. Un wenn he mi bi Gaushorn adüs sä un ik nu alleen den Fotstig na den Brun Barg ropwanner, so seeg ik em noch enmal na, ehr ik na Tellingstȩd dalbög: wa he vergnögt int Dörp rinsmök un in een vun de eersten Hüser verswunn. - So gung unse verscheden Wȩg int Paradies.