Och æwer de Heid, de brune Heid
Dar heff ik wannert mennigmal!
De Schap de gungn dar op de Weid,
De Scheper seeg vunn Goldbarg dal.

De Vageln sungn, de Blom, de blöhn,
Un æwer allens schin de Sünn.
Wa weer de brune Heid so schön,
Un smuck de Weg deræwer hin!

Och æwer de Heid, de brune Heid
Dar heff ik wannert mennigmal!
De Storm de harr de Blöm verweiht,
Un eensam leeg se kold un kahl.

Un doch, se weer mi noch so schön,
Un smuck de Weg deræwer hin.
He föhr mi, wo min Blom mi blöhn,
Un wo mi schin int Hart min Sünn.

De brune Heid, de schöne Heid -
Wo is se blȩben mit ȩr Blöm?
Dar wo dat gröne Korn nu weiht,
Dar liggt se ‛graben mit min Dröm.

De Plog de gung deræwer hin,
Nu grast dar Veh op fette Weid. -
Mi awer liggt se noch inn Sinn
De brune Heid, de schöne Heid!