Dar weern wi beiden ganz alleen. So wit dat Og reck nix as de glatte Bahn, wo ok keen Strich langs trocken weer. Inne Feern dämmer dat, denn de Dag’ sünd je kort um de Wihnachtstid. Dar seeg man rund herum in en Som vun Reth un Wichelnbüsch, as weer ’t de Rahm um den Spegel. Anna glitsch sachen dweer æwer, un ik trock mit Stolt en groten Bagen rund um ȩr herum, as en Zauberkreis, so dach ik mi, wo de Prinzessin merrn in wanner. Oft keem ik ȩr neeg un leet min Künst bewunnern, un jag’ denn, wenn se mi lævt un tolacht harr, as harr ik Flünken an min Glieder, in de Eensamkeit hinut, wo noch keen Tritt gan harr, un min weer de eerste. Dat knirsch ünner min Föten un de Grund, de de Unbekannte hör, seeg dütli na mi hinop mit Krut un Twigen. Dat Schuern trock mi dær, awer dat weer luter Sȩligkeit, dat weer Wihnachten oder wat weer’t? Denn ik swȩv twischen Himmel un Eer merrn in, oft beid lik wit vun mi, so kunn ik denken. So harr ik Is min Dag’ ni sehn!

Ik keek toletzt deep hinin. Ja ik lȩ mi dal un bög dat Gesicht væræwer, um de Wunner to betrachten. Harr ik doch bemarkt, dat ok Anna sik mitünner bet ant Is dalbög, um to sehn oder to hörn, wul wuss wat. Un so keemn wi tosam int Betrachten. Denn ik seeg de lebennigen Fisch mank de Twigen un Wurtelwark lank gan ünner min lebennigen Föt, ik harr binah opschrigen kunnt vær en Aal, de sik slängel as en Snak. Un do warn wi de Karpen wis, de Anna ȩrn Vatter hörn. Wi seegen darvun urole mit Maas oppe Schuppen, se stunn as Summers de Hadbarn inne Luft baben, so hier in de ünner uns, de ok mit feine Wulken trock, un stötten Büsch un Krüder to Sit, wenn se dar twischen dær segeln. Wat en Welt! Ik leeg platt op ’t Gesicht un seeg deep inn Grund. Do keem en fürchterligen Knall - nich as en Kanonschuß, nich as en Dunner, wul as beide toglik - hell, gewalti, plötzlich, awer langsam, wit weg, neger, ünner uns, weg, inne Feern - un de ganze Spegel dræhn na.