En Fründ vun mi weer mal de Ferien æwer in en lütten Flecken an de Nordsee, Badeort kunn man nich seggn, awer baden kunn man dar. Büsum heet de Flecken un liggt in de Südwesteck vun Ditmarschen, wo de Elf in de See mündt, in de depe Marsch, to de Tid, as’t noch keen Isenbahn un Chausseen gev, kum to recken, binah ut de Welt, sogar vær de Ditmarschers, de der sän: bi Büsum weer de Welt mit Brȩd tonagelt.

Keen Wunner, dat se (de Ditmarschers) dat lütt Nest as en Art Kreiwinkel ansehn, un vun de Büsumers all de Geschichten vertelln, de man vun de Kreiwinkler un Schöppenstȩder kennt.

Man keem as Fremder fröher am besten darhin, wenn man sik, wo de Isenbahn opheel, etwa in Glückstadt en Wagen nȩhm, man harr denn noch veer bet fiv Stunn dörch’t gröne Land to fahrn. Ja, grön rechter Hand un so wit dat Og reck, gröne Wischen, grönes Korn, gröne Garns, gröne Böm, wit umhȩr verstreit, rund um de Burhæv mit Strohdack, gröne Böm mit Maas bewussen, um de Garns gröne Staketen, allens snorgrad platt as en Disch, mit snorgrade blanke Watergrabens afdeelt. Links de hoge gröne Elfdik, wo man meist dicht ünner fahr, blot bi een un anner Werthshus, wo de Kutscher sik un de Pȩr verpust, gung man mal hinop un keek mal hinæwer op den Elfstrom, de Een værkummt as de See, kum süht en witsichtig Og ant anner Öwer en Glȩm vun Land, vun Hüs’ un Böm, as swimm’n se in Water oder Luft - dat deit de Spegelung, in Italien nennt man dat fata morgana.

So keem man na Büsum un keem ok min Fründ darhin, möd vun all dat Gröne to rechter Hand un de graugröne Elf to de linke. Minschen harr he kum bemöt, awer rode Köh un Ossen un brune Pȩr grasen oder keken nieschirig op, wenn se an de Dorn vun de unendlich langen Wischen værbifahrn.