Martha Müller-Grählert
Man markt, de Sommer geiht tau Enn,
Man süht all wedder Stoppelfelder,
Wo fix doch bloots de Tiet verrennt, -
Man süht all wedder allenthalben,
Dat Lof sik farb’n an de Böm,
Un früher lecht sik all an ’n Åbend
De Dau nu up dat letzte Gräun. –
De Vœgel, de so oft hemm’ sung’n,
Man hüürt ehr Lied all lang nich mihr,
Dat Storchennest dor bi denn Brunnen,
Dat is siet gistern ok all leer. –
Un ok de Blaum’n in Nåwers Goorn
Sünd gröttstendeils all half verbläuht,
Wo lang noch ståhn de witten Rosen,
De uns so männigmål erfreut? –
Wo lang noch – un denn is vörœwer
De wunnerschöne Sommertiet,
Bald fallen schon de iersten Bläder,
Denn süh, de Harfst is nich mihr wiet!