Claus Harms
Henrick van Zytphen
un op wat förn Art he na Dithmarschen kaam is.
Den Gott bruukn will, weet he allerwehgn
to findn un schickt em hierhen un daarhen bet
an den rechten oort. Henrick van Zütphen
( na syn gebuurtststadt also benöömt, sons weer
syn eegentliche tonaam Möller ) uck en Augu-
stinermönck as Doctor Luther, den reep Gott
uut de Nedderlande hen na Wittenbarg, daar
van Doctor Luther to leern den waaren gloobm
un dat rechte prehdigen. He bewysde sick
fraam un flytig un düchtig un ging wol uut-
rüst wedder in syn vaaderland torüg, wo he in
Antwerpen toeerst syn licht lüchten leet. Alleen
daar, so wie vehlerwehgn leefdn de minschn de
finsterniß meer as dat licht un settn em fast,
hardn em uck gewiß to füür brocht, as man
plegde damaaln, wen nicht barmhartige lüüd,
besonders fruuentimmer em to de flucht behölp-
lich wehsen weern. Nu wull he wedder hen na
Wittenbarg, reisde äwer Bremen, da word he
aber van fraamern handn anhooln, de em op
den prehdigtstohl in St. Ansgariikark settn, wo
wo he bleef van 1522 un, frylich mit grooter Wed-
derspraak un verfolgunk, doch toglyks mit grootn
bifall un sehgen arbeidt.
In Dithmarschen höör man van dissen
preester, de vernunft segt, da dat Land to de
tyd mit Bremen in verkeer stunn, de gloof
segt, wyl Gottes woord en starkn Klang hett.
Reine seeln kennt et all an den Klang. Twee
solke seeln weern in Meldörp, en preester mit
naam Niclaus Boje un en wittfru, Wiebke
Jungen, de beide mit noch vehlen annern fraa-
men lüüdn int karspel leegn Henrick an, to süm
heräwer to kaam, um ehnen ( so schreebm se )
„ dat woord Gades to verkündigen un se uut
„ den rachen des Antichrist to rytn, den desül-
„ we da gewaltig regyrede. " Wat en true
Knecht Gottes is, de höört uck gau, wen de
Herr röpt, un lett nich lang op sick tööbm. Hen-
rick entsloot sick dahen to reisn. Syn fründn
wulln em nich laatn, stelln em vör ünner an-
nern, em much daar wat tostöötn, wat aller-
dings grund genog harr; he aber wus se to
tröosn un reisde af den Maandag na den eersten
Advent ( 1524 ) op Brunsbüttel und keem de
letzn daag glücklich in Meldörp an, wo em syn
fründn daar mit grootn frolockn emfung