De Floot, de keem un wöhl en Graff.
De Floot, de keem un spööl un spööl,
Bet se de Insel ünner wöhl.
Dor bleev keen Steen, dor bleev keen Pohl,
Dat Woter schööl dat all hendool.
Dor weer keen Beest, dor weer keen Hund,
De liggt nu all in depen Grund.
Un allens, wat dor leev un lach,
Dat deck de See mit depe Nacht.
Mitünner in de holle Ebb
So süht man vun ’e Hüüs de Köpp.
Denn höört man sacht de Klocken klingen,
Denn höört man sacht de Kanter singen,
Denn geiht dat liesen dör de Luft:
„Begrabt den Leib in seine Gruft."
Standardisierte Schreibung gemäß Regelwerk Sass, angelehnt an das Plattdeutsch Hamburgs, der Elbmarschen und Dithmarschens.