Des Nachts is dat en gruli Hus, denn slarrt dat langs de Dȩl.
Dat slarrt op Tüffeln Schritt vær Schritt, dat slarrt der hin un hȩr,
Doch wenn de Dag des Morgens graut, so hört man dat ni mehr.
Dats jüs as gung en ole Fru, un söch de ganze Nach,
Un kunn ni finn un söch un söch bet an den hellen Dag.
Dat kumt des Abends ut de Stuv un wannert langs de Dȩl,
Un föhlt herum bi jede Dær, as wenn de Slætel fȩhl.
Dat funßelt an de Kækendær, dat klætert an den Rink,
Dat kraut un grabbelt an de Brȩd un röhrt an Slött un Klink.
Denn slarrt dat wider an de Wand un raschelt in den Gank,
Denn pett dat langs de Trepp tohöch un trufft de Bæn hentlank.
Dar trufft dat langsam hin un hȩr un wöhlt in Törf un Kaff,
Denn pett dat wedder na de Luk un kumt de Trepp heraf.
De Saaldær hett en isen Kȩd, dar ritt dat ganze Stunn’,
Doch wenn de Hahn des Morgens kreiht, ist jedesmal verswunn’.
Die 5. Auflage des Quickborn erschien 1856 „mit einer wortgetreuen Übersetzung und einem Vorwort für hochdeutsche Leser“, die von Klaus Groth autorisiert war. Link zur Übersetzung 〉〉