Schreibung:
Original 〉〉
Nordniederdeutsch („HH“)
Text mit Übersetzung 〉〉
Klaus Groth
Dat stöhnt in’t Moor
Dat is de Wind in Reet un Rohr,
Och nee, dat is keen Reet un Wind,
Dor stöhnt en Fru, dor weent en Kind.
Dat wimmert ovends krank un swack,
Dat snuckert luut de ganze Nacht,
Dat flücht sik vör de Morgensünn
As Nevel in de deepsten Grünn’n.
Doch wenn de Scheper middoogs slöppt,
Do höört he, wo dat liesen röppt,
So deep, so dump, so swack un leeg,
As gung dor nerrn en Krankenweeg.
Dat is en Seel, de hett keen Rauh,
De flücht sik as de Morgendau,
Dat is en Seel, de hett keen Freed,
De singt un singt en Wegenleed.
Un is dat Moor alleen un kohl,
Un joogt de Blööd vun’t Holt hendool,
Denn flüggt se mit in Storm un Larm
En bleke Deern, ehr Kind in Arm.
Op Dubenheid dor is en Moor,
Dor stoht de Wicheln kohl un soor,
In Dubenheid dor is en Lunk,
Doch schriggt dor nu nich Pogg noch Unk.
Dat witte Wullgras steiht dor rund,
Dat is en Döpel sünner Grund,
Dat Woter siepert gröön un troog
Un kummt bi Braaken eerst to Doog.
Dat is de Kuhl, dor smitt se ’t rin,
Dat is de Platz, dor mutt se hin,
Dor steiht un ritt se sik de Haar,
Un is verswunnen bet tokomen Johr.
De Wachtel röppt, de Harvst de kummt,
De Kukuuk is al lang verstummt -
Nu höör, wo stöhn dat luut un swoor!
Bald ward dat still bet tokomen Johr.