Schreibung:
Original
Alwine Wuthenow
An Klaus Groth
Nicks wull em munden mihr,
Ja, wat ik ok müggt lesen,
Veschlög mi nich en Spier.
Don dehr ’k en Schluck mal pröben
Ut Dinen Born, Klaus Groth,
Dat was, Du kannst mi ’t glöben,
As keem ’k to ’n rechten Sood.
Dat was, as hahr ik funnen
Noch werre enen Drunk,
Doavon man künn gesunnen,
Dei ’t Hart dehr maken jung.
Dat dehr sick ok vermünnern,
As nah en swoaren Droom,
As wenn sick deiht erinnern
Sien Jungentied en Boom,
Dei veel all dehr beleben,
Dei welk un olmig wier,
Un nicks müggt denken eben,
As dat hei sack to Ier;
Dei sick herum dehr kieben
in männ’gen Wederkrieg
Un möt noch einmal drieben,
En niegen, schönen Twieg.
Em treckt en eigen Brennen
Dörch Wörtel un dörch Mark,
Hei weit dat nich tau nennen,
Dat maakt so jung, so stark.
Hei möt noch einmal bläugen,
As gew ’t ’ne anner Sünn;
En längst vergeten Freugen,
Föllt em mit ein Mal in.
Em Dücht, sie Bläder röken,
As bi sien Enkelkind,
Un Vägel em besöken
As ehren leiwen Fründ.
De hemm’n en Leed em sungen,
En Leed so froh, so fri.
Ach, wo dat Leed hett klungen,
Künn ik ’t doch seggen Di!
Na, wat doavon magst lesen,
In dit lütt Book, Klaus Groth,
Dat sall dei Dank Di wesen
För’n Drunk ut Dienen Sood!