De Sünn schien em liek
In sien groten Ogen ’rin,
He weer so maklig in sienen Sinn,
He quark un schreeg,
Bit’n groten unnarschen Jung em seeg.
De weer gau mit de Hand,
un trock em an’t Land,
Kreeg en Glashaven her
Mak sik baben en Dör,
Sett em en Träm rin,
Un bör den Hasselpogg drin. -
Da seet nu de lütje Gesell;
Un weer dat Wedder ins hell
denn krop he na baben herob
Un kiek mal ut mit’n Kopp
Un dach an de Sünn un den Diek.
De unnarsche Jung schreeg den gliek:
Dat Wedder war schön,
Ick hef den Pogg op’n Träm sitten sehn!
Wo argerlich doch
För den Hasselpogg!
Vör Gall un vör Schreck
krop he nern in de Eck.
Un seet da un schreeg.
Wenn de Jung dat nu seeg,
Denn reep he eerst rech:
Dat Wedder war slech.
Hasselpogg ligt
Op’n Grund un schrigt!
Wo mennig Een ward’n Prophet,
Wo sülvst he’t nich glövt un nich weet.
Dat sieht man ganz dütlich doch
An den Hasselpogg.