Wat wist du ʼt noch verstäken,
wenn ʼt di nich mihr geföllt?
Låt rieten, Hans, låt bräken,
wat doch nich länger höllt!

Wenn all man so gewiss wier!
Dat ʼs lang nich mihr mit üns,
all lang nich, as dat süss wier,
lang – lang nich mihr as süns.

Süh, dunn wierʼn œwereen wi,
een Lust, Hans, un een Weh;
un nu gåh beid alleen wi,
nu sünd wi wedder twee.

De Såt, de ünner ʼn Plooch is,
kennt een woll, würr se grön;
wat Wohrheit un wat Drooch is,
wo ball is dat to sehn!