Du wist mi man begööschen
un meenst dat doch nich so;
as Immen bi de Röschen
stählst du un singst dorto.

Mien blanke Kron de låt mi
un griep nich nå mien Kranz
du söchst man för de Stråt mi,
nich för dien Hus mi, Hans!

Du gierst man nå dien Lüsten
un hest mi gor nich leef;
du söchst mi man in Düstern,
un dat don all de Deew.

Dien Hart, dien Seel verspreckst du
un schnackst mi gor to schön –
man mit dien Ogen steckst du
as mit ’n Metz nå een.