Un har ik håkt un ägt, denn seet
ik giern dor in dat Gras
un drööcht mi von mien Stiern den Schweet
un dacht so dit un dat un et,
wat in mien Kiep gråd was.

Nu bün ik olt, ik kann nicks mihr,
mien Hand un Arm is schwack.
All lang licht Wendelk in de Ier’;
ik mücht man, dat ik bi ehr wier,
ik ward all gor to fack.

Ik mücht, de Holtwohr keem un säd:
»Na, kumm man her un sök,
wenn morrn den Block såg’, söss Bräd’ –
dat is all, wat di nödig deed –,
oll Mann, di ut diss Eek!«