De Wind, de schlööch de Stoppel schwart
mit scharpe Hågelschwäp;
de Wind, de schlööch ehr in ehr Hart,
dat Trån in dat Ooch ehr löp;
de Storm, de schlööch mit sien Hågelseiß
toschann’ ehr schönes Kuurn –
de Storm, de reet ehr de Ros ut dat Hor
un eet ehr man Duurn.

So seet se in ehr Kåmer dor
un weent un stœhnt un säd:
»Wat de anner sprök, is worn nu wohr,
mien Storm, de kümmt achterher;
sien Fuust was groff un sien Hor was gäl;
he har, wat een hebben möt, –
een Hart vull Leef, ’ne ihrlich Seel
un ’n still un tru Geblöt!«